Wim van der Beek, kunstredacteur
2002
De hernieuwde belangstelling voor de figuratie zal fijnschilder Kees Thijn waarschijnlijk worst zijn. Hij heeft altijd gedaan wat hij vond dat hij moest doen. En dat deed hij op de enige manier die bij hem past: met oog voor (vaak vreemdsoortige) details. Hoe nauwgezet hij zich ook wijdt aan het schilderen van herkenbare voorwerpen, Kees Thijn is zeker geen realist. In zijn schilderijen plaatst de schilder herkenbare beeldelementen in een surrealistische of magisch realistische context.
Een wormstekige appel wordt overeind gehouden door een kruk of opgelapt met behulp van een leren riempje en andere ogenschijnlijk nutteloze hulpmiddelen. Het effect van die vreemde chirurgische ingrepen is wel dat appels, eieren en andere dingen die Thijn schildert, gaan leven en letterlijk menselijke trekjes gaan vertonen. Die metaforische benadering sluit perfect aan bij de behoefte van de schilder om de grens tussen schijn en werkelijkheid op te rekken. Het is meer dan verleidelijk om zijn medische achtergrond in verband te brengen met zijn kunst.
Zijn analytische werkwijze, precisiewerk en fascinatie voor gewonde voorwerpen bieden daarvoor voldoende concrete aanknopingspunten en houvast. Als schilder legt Thijn de wereld der dingen bijna letterlijk op de ontleedtafel of onder het vergrootglas. Zijn schildertrant neigt zelfs naar hyperrealisme. De geschilderde kalkoenen, vlinders en bloemen lijken soms realistischer dan in werkelijkheid. Het venijn schuilt in de ongebruikelijke toevoegingen die de logica van het beeld op de kop zetten of onderuit halen. Smeltend porselein, kalkoenen in een onbestemde landschappelijke setting, een stilleven van gewonde theekannen en koffiekruiken, een schaakspelende haan, een verzameling verdroogde of halfverrotte vruchten, een peer met een ridderorde, de geremde groei van een appel en andere onlogische vertekeningen en deformaties laten zien dat de schilder met duivels genoegen een loopje neemt met de werkelijkheid. Hoewel het te ver gaat om zijn beelden bizar of absurd te noemen, maken ze wel in één oogopslag duidelijk dat de kunstenaar lak heeft aan een waarheidsgetrouwe verbeelding.